Άραγε τα όνειρα συμβιβάζονται;

Συμβιβασμός: καθετί κατώτερο των προσδοκιών κάποιου, το οποίο αποδέχεται επειδή δε μπορεί να έχει αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Αυτός είναι ένας, και ο πλέον δόκιμος για το συγκεκριμένο κείμενο, από τους πέντε ορισμούς που δίνει το λεξικό για αυτή τη λέξη που ξεχειλίζει μετριοπάθεια, υποχώρηση και ανασφάλεια. Σε καιρούς κρίσης, ο συμβιβασμός φαίνεται να είναι μια από τις ασφαλέστερες και δημοφιλέστερες επιλογές. Έτσι, όσο βαδίζουμε στα βάθη της σύγχρονης οικονομικής κρισάρας, αυτή η λέξη φαίνεται να κατακλύζει την καθημερινότητά μας.
Σα να μη μας έφθανε η φυσική τάση του ανθρώπου για συμβιβασμό με στόχο την επιβίωση και η μοντέρνα μορφή συμβιβασμού στο «χώρο» των προσωπικών σχέσεων που ούτως ή άλλως κρέμονται από μια κλωστή, φαίνεται πως υιοθετούμε τελευταία όλο και περισσότερες μορφές συμβιβασμού. Συμβιβασμός στην εργασία, συμβιβασμός στη σκέψη και συμβιβασμός στα όνειρα. Συμβιβαζόμαστε με το γεγονός πως δε μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έτσι ήταν η ζωή ανέκαθεν, συμβιβαζόμαστε με το γεγονός πως δεν μπορούμε να είμαστε όλοι υγιείς γιατί έτσι είναι, συμβιβαζόμαστε με το γεγονός ότι υπάρχουν αδέσποτα γιατί πάντα θα υπάρχουν ασυνείδητοι και με το ότι πρέπει να προσπεράσουμε τον άστεγο που θα συναντήσουμε γιατί θα δούμε δεκάδες και άλλωστε δεν είναι στο χέρι μας να βοηθήσουμε. Συμβιβαζόμαστε με την αδικία με λίγα λόγια.
Άκουσα λοιπόν πρόσφατα την εξής ατάκα από φίλο την ώρα που μιλούσαμε για κοινό γνωστό που ανήκει στην τεράστια ομάδα των άνεργων και φέρει δύο μεταπτυχιακούς τίτλους και πτυχία τριών ξένων γλωσσών: «Κουταμάρες, όποιος έχει ανάγκη τη δουλειά, δουλεύει οπουδήποτε». Αυτή η φράση λοιπόν με βασάνισε για πολύ αφού δεν ήξερα αν συμφωνώ ή διαφωνώ. Φυσικά όταν υπάρχει ανάγκη συμβιβάζεσαι και κάνεις οτιδήποτε. Για πόσο όμως; «Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» λέει η γιαγιά μου και σίγουρα και η δική σας και σα να μην έχει άδικο. Καθημερινά ακούμε ιστορίες νέων ανθρώπων που κάνουν ένα βήμα πίσω στα θέλω τους επειδή υπάρχει ανάγκη. Δεν είναι ένας και δύο, είναι ο κανόνας. Και φυσικά τα «θέλω» δεν τρώγονται αλλά καμιά φορά υπάρχει και ανάγκη για όνειρα και τότε τι γίνεται; Έχω άλλωστε παρατηρήσει πως όνειρα και συμβιβασμός δεν πάνε μαζί αφού ο τελευταίος φαίνεται να είναι ανίκητος και κατατροπώνει καθετί στο πέρασμά του. Λίγες ώρες σε μια δουλειά που δε σε αφορά, μπορούν να σε ταξιδέψουν μίλια μακριά από το στόχο σου ενώ η απόφαση να μην αντιδράσεις σε κάτι που σε πνίγει, γίνεται φίλος κολλητός της συχνής σου αϋπνίας.
Οι συμβιβασμοί όμως είναι αυτοί που κρατούν και τις ισορροπίες. Η ψυχική σου υγεία είναι εύθραυστη και πολύτιμη για να αφήσεις μικροπράγματα να σε συγχύσουν, εντάσεις να σε ταράξουν και εκρήξεις να σε αποδιοργανώσουν. Τις περισσότερες ώρες τις μέρας λοιπόν, ο συμβιβασμός νοιώθεις πως είναι το κρυφό, παντοδύναμο όπλο σου και η υπομονή ο παντοτινός του σύμμαχος… και όλα βαίνουν καλώς. Τα δύσκολα έρχονται όταν βραδιάσει γιατί τα όνειρα αντιστέκονται στο συμβιβασμό και βάζουν όλη τους τη δύναμη να σε πείσουν να ταχθείς υπέρ τους και σχεδόν τα καταφέρνουν. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου αποφασισμένος, αφού τα όνειρα σου αποκάλυψαν τι είναι αυτό που ποθεί η ψυχή σου όσο τίποτα και είσαι έτοιμος και αρκετά γενναίος για να το πραγματοποιήσεις. Σιγά όμως, μη βιάζεσαι! Φτάνουν λίγα λεπτά, ένα τηλεφώνημα, μια είδηση στην τηλεόραση ή το ράδιο, η εικόνα ενός άστεγου έξω από το σπίτι σου για να σε κάνουν να ξεχάσεις τις θαμπές εικόνες που ονειρεύτηκες και να ψάξεις ακόμα μια φορά για το παντοδύναμο όπλο σου.
Ο ρομαντικός Αμερικάνος ποιητής James Rusell Lowell έχει συνοψίσει τις μακροσκελείς αυτές σκέψεις μου σε μια και μόνη φράση: «ο συμβιβασμός είναι καλή ομπρέλα αλλά κακή στέγη». Οπότε, όταν κάποιος έχει ανάγκη να ονειρευτεί πρέπει να συμβιβαστεί με το ότι δε μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο. Άλλωστε λίγος ρομαντισμός πόσο κακό μπορεί να μας κάνει;

Πηγή: http://www.pints.gr/